“Ne” üzerine

I- Uyku Üzerine

Çok fazla uyumaktan (dolayı) gözleri uykuya hasret çekiyordu; tatlı, huzurlu bir uykuya! Seslenmek istedi “uyudun mu?” Hemen uyandı bu kendi yanlışına, yan oda boştu gerçi diğer odalar da boştu ama sesi diğer odalara gitmiyordu zaten. Uyanıp ne yapacaktı, kaygısı kalmamıştı hava da inadına çok güzeldi. Uyanma isteğinin filizlenmesi için bir neden aradı, bulamadı o da uyuyor gibi yaptı.   

Ya var ya, çok bir şey istemiyorum ha ben. Bir gece, sadece bir gece kafamı yastığa rahat koyayım istiyorum. Gözlerim de kendiliğinden kapansın istiyorum. Başka bir şey istemiyorum. ( “Kuzey Güney” /2011 yapımı )

Gözünün birinin sürekli uykusu geliyordu, diğeri sorumluluklarından böyle bir hakkının olduğunun bile farkında değildi. Biri/diğeri sağ ya da sol zaman zaman yer değiştirebiliyordu kendi arasında. Uykusu ağırdı kapıyı çalan birkaç disiplin cezası almıştı bu yüzden hayata geç kalmış olmanın cezasını çekiyordu açıkçası, hak etmişti. Hak ettiği bambaşka güzellikler de vardı ancak uyanık değildi. “Keser döner, sap döner” şeklinde başlayan masallara yenik düşmüştü. Hakkı ile sadece mezara girebilirdi artık.

Eskiler derki: “Erken kalkan yol alır” o ise adım dahi alamıyordu, çok erken kalkmıştı çünkü yine yeniden uyuyamamıştı, herkes onu derin uykuda sanırken.

II-Yazma Üzerine

Küçükken dinlemediği kadar çok masal dinledi bu uykulu halinde. Liyakat, risk ve ödül masalları; diğer masallarından tek farkı olaylar hayvanlar âleminde geçmiyordu. Konuşma yetisi olanlar bu yetileri olduğunu ispatlamak ister gibi bol kesimden konuşuyorlardı. Herkes teknik adam, herkes senarist.

-Üzeyir abi sen dilsiz değilsin. Niye hiç konuşmuyorsun?

Bir ara çok konuştum hiç faydasını görmedim, bıraktım. ( “Organize İşler” / 2005 yapımı )

Küçükken “ş” harfini söyleyemiyordu bunu fark edenler tuzak sorular soruyordu, hâlbuki yazmak öyle miydi ki her harfe dokunabiliyordu, elindeki en sağlam silah dua dan sonra bu yazabilme yetisiydi. İşte bu yüzden konuşmaktan çok yazmaya yöneldi, an geldi her harfi tam çıkartabiliyordu yine de konuşma yerine yazmayı tercih etti. Cümleler arasına gizledi heveslerini, ağır tondaki eleştirilerini bir de babasının imzasını taklit ederek geliştirdiği kovboy ipini andıran imzasını.

 III- Kaygıları Üzerine

Sabah uyanmak ve uyandıktan sonra bir şeyler yazmak için tek bir neden söyle bana. Nedenim yok deme! Bunu kendine yapma çünkü bu işkenceyi uzatmaktır. Dozunda kaygı faydalıdır, hâlihazırda yürürlükte olan bir hayat belirtisidir. Kaygısı biten insan önce çevresine zulüm olur sonra kendisine sonra sadece kendisine çünkü çevresi kalmaz belli bir süre sonra. Kaygılandığın hususlardır değerin ve kaygıların o yaşa uygun olmalı seneye giyemezsin. Söylenenler doğru Nietzsche ağladığında ben de ağladım ancak çok farklı kaygılar üzerine… Diye ekledi kimse okumasa da yazma nedenini.

“Bu tür kaygılar taşımıyorum” dedi Nietzsche üstünde durmadan.

“Bence, ben yirmi yaşından beri kırkımı yaşıyorum” (“Nietzsche Ağladığında” adlı kitaptan )

IV- “Ne” Üzerine

Ne üzerine lazım senin? Diye görmezden gelebilirdi. Çaresizlik bestesi duydu yan odadan kulaklarının şahitliğine inanamadı, ürperdi de açıkçası. Çünkü yan oda boştu, bir tek atari oynayan gençliği vardı o da bitkisel hayatta idi. Kulaklarını tıkadı parmağı ile hafifçe, hafifçe diyorum çünkü bir yandan merak ediyordu sesleri. Gençliğinin sesiydi bu, tuhaf bir sevimsiz ses, zaten herkese kendi sesi biraz sevimsiz gelir. “Sen kendi işini yoluna koydun da kaldı başkasının kaygıları. Senin ne üzerine! Işıklar gitmişse birilerinin dünyasında, tümsekte kalmışsa tekerlekleri sen o verimsiz uykuna sarıl. Sakın uyanayım deme ha sonra aklın başına gelir de üzülürsün geçen ömrüne. Bugünün işini de yarına bırakma bırak bırakabildiğin kadar öteye. Sessiz hak ara uyanmasın yan odadaki gençliğin.” Bu sözleri hak edecek ne yapmış olabilirim diye düşündü sonra uyandı, unuturum korkusu ile yazdı, insanlığın “ne üzerine lazım senin?” benciliğinden dolayı kaygılandı, ağlamadı ancak hazır uyanmışken birkaç damla gözyaşı ile dolaştı sokaklarda.