Aylin

saçlarını oksijenli su ile sarartmış
odasının duvarlarında Yılmaz Güney posterleri
Fikirtepeli bir kız tanımıştım
adı Aylin
aya ait olan…
herkes bir yerlere ait değil mi sanki
gün yüzü görmemiş küfürleri
nev-i şahsına münhasır
omuzun azıcık altına kadar kesilmiş 
kömür saçlarıyla

aslında geceye ait 
bir varoş gülü…

bir gece yarısı
çıkmaz bir sokakta kıstırdılar ikimizi
yanlış gölgelerine sığındık
sokakların
arka mahallede vurdular bizi 
Tanrı’nın takdiri 
ölümün felaketine meydan okuduk
öyle büyük şeylerde gözümüz yoktu
çünkü emaneten yaşıyorduk…

bazen olmuyor işte be Aylin
hayata umutlu penceresinden bakamıyorsun
seni ürküten bir film düşüyor perdeye
akıp giden zamanı 
katil sessizliğiyle anlatan bir film
o filme bakarken umutlanamıyorsun…

Ah be Aylin 
her yerde beynelmilel ölüm olsa da
asıl mesele 
zalim avcının menzilinde av olmamak
filizlenmiş düşler gibi çılgınca
hürriyetin bir gelenek olduğuna inanmak ve
kısabilmek sesini gecenin…