Bir ergenin ana babası olmak
"Eğer çocuklara konuşmayı biz öğretmeye kalksaydık, asla öğrenemezlerdi." (William Hull)
Yaşamın tüm aşamaları içinde belkide en çok anımsananı gençlik çağıdır. Çünkü diğer hiçbir aşama bu denli kalp kırıklıkları, zıtlık, çekişme ve yanlış anlaşılmalarla dolu değildir. Bütün ana babaların çocukların mutluluğunu istemeleri olgusuna rağmen "ergen" ile ana babası arasında sürtüşmeler olması olağandır ve bu durum her iki taraf için de sıkıntı ve üzüntü yaratabilir. Çocukların ergenlik dönemi genel olarak ana babalarının özellikle zor olan yaşlarına isabet eder. Bu sırada 40 ya da 50'lerini yaşamakta olan çoğu ana babanın kendilerinin de uymak zorunda kaldığı önemli yaşam sorunları vardır.
"Orta yaşlılık"ı kabullenmek bir çok birey için güçtür. Artık çocuklarının kabul ettiği "ideal insan"ın kendileri olmadığına ve çocuklarının temel sevgi nesneleri olma konumlarını giderek kaybettiklerine inanmaları,buna uyum sağlamaları gerekir.
Ana babalar ile ergenler arasındaki temel anlaşmazlık kaynakları, denetim ve disiplinin tekniklerinin türü ve sınırları, cinsellikle ilgili değerler,arkadaş ve sosyal etkinliklerin seçimi, para ile ilgili konular, eleştiri ve söylenmeler sayılabilir.
Ana babanın ve ergenin birbirlerine güvenmemeleri, duyguların açık seçik konuşulmamasından ileri gelen iletişim kopuklukları, sorunu iyice büyütebilir…
Ana babalarından bağımsızlaşma isteği duyan ergenler, çatışma içine girerler.Onların hayatına çok az ya da çok fazla karışmak bağımsızlığın kazanılmasını güçleştirebilir.Yapılan araştırmalar, iyi uyum sağlayan ergenlerin çoğu evlerini sıcak,güvenli ve etkinliklerin paylaşıldığı ortamlar olarak nitelendirmiştir.
Ailede bağımsız bir statünün kazanılması mutlaka büyük savaşlar yaşamayı gerektirmez. Bağımsızlığını yara almadan kazanan genç toplumdaki yerine kolayca geçebilir… Ana babalar ne yapmalı….Bir başka yazının konusu…o da gelecek, bekleyin…
Dr. Sema Taşçı Günlü
