Uyuyunca geçmeyecek

rüzgarın büyüttüğü fırtınayı okşuyorum, 
gür sesini kesiyor turuncu çölün…
uzak kum çığlıkları, eylül bir yaprak ırmağı, içimde sus(s)uz,
kırılışın yakamozsuz ışığı, 
sisle ağan yalnızlığımı kaç ayın şavkı anımsar bilmem,
tuzla yunma yaralarını ey kalbim, kumla çoğalırken…

hiç solmaz sandığım akşamların kızılındaydı ayrılığın rengi,
kimse düşmedi
suyun düştüğü yalnızlığa, susan gözlerin kadar,
toprakla dolmadı bana indiğin kuyular…
beni bana bırakmayan aşk ve
yılların ardından an’a bakmanın bilgeliği…
umarından düşürme beni, bilirsin
terden geçer ayak izleri tinin ve
tenle yüzleşmeye götürür;
son uykusuna dalar kelebek, bir kayın ormanının içinde üşür kanatları; 
bir sarı gül büyütür cehenneminde;
korkular ve gerçek,
biliyorum, uyuyunca geçmeyecek…

Josef Kılçıksız, Fransa, Şubat, 2017